Vakıf merkezinin önüne bir Mercedes yaklaşıyor. Ellerinde kuruyemiş poşetleri ile bir heybet iniyor arabadan. Hızlı adımlarla vakfa çıkıyor ve her gördüğüne “Nasılsın kardeş” diyor gülerek ve geleceğe güvenerek. Sonrasında hemen “HALKA” dersine geçiyor. Derse girerken, bir avuç öğrenci kardeşi ile buluşmanın, onlara bir şeyler katmanın ışıltısı var gözlerinde...
Davasını dert edinmiş bir dava askeri... Davasının delisi… “Konuşarak” değil “yaparak” var olan son mücahit… Bir bakarsınız Esenler’de, bir bakarsınız Bahçelievler’de, bir bakarsınız Beylikdüzü’nde bir bakarsınız Fatih’de durmadan bıkmadan halka halka gençlerin elinden tutmaya çalışan bir baba, bir ağabey…
Sonrasında bir gürültü kopuyor sınıftan “FAİZ KAFALI OLMAYIN, FAİZ KAFALI OLMAYIN, AŞAĞIDA SOPA VAR SOPA” diye bir seda yükseliyor sınıfın tam ortasından. Dinleyenler sus pus, sopa yemekten korkuyorlar çünkü inanmadığı hiçbir şeyi söylemiyor Ahmet Ağabey... Ve gözyaşı düşüyor gözlerinden Rahmetli Erbakan Hocamızın gayretini anlatırken. Erbakan Hocamın bir köyde bulunan bir kaç kişiye konuşmak için saatlerce nasıl yolculuk yaptığını hatırlayınca, konuşamıyor, susuyor, kelimeler çıkmıyor ağzından. Bir az önce aslan gibi kükreyen Ahmet Ağabey, şimdi mahzun bir garip… Sadece ağlıyor ve dizini dövüyor. “Davana sahip çıkamadık hocam” diye…
Şuurlu bir Müslüman, aziz bir dost, güzel bir insan, sağlam bir Milli Görüşçü geçti bu dünyadan.
